Pieterburen – Nice, 2015

Ik begon met deze tocht in Februari 2015, 56 jaar en 97 kg en in niet al te beste conditie. Ik liep toen letterlijk weg van mijn baan bij Shell, op weg naar een nieuwe manier van leven. In October 2015 bereikte ik de Middellandse zee. Deze site geeft het verslag van mijn tocht. Ik heb elke dag 1 foto en een paar zinnen op mijn blog gezet. Daarna heb ik niets meer veranderd; hooguit de ergste spelfouten eruit gehaald (en zelfs dat niet altijd).

Het gevoel van vrijheid als je door de velden of bergen loopt. Het gevoel van avontuur dat je s’ochtends niet weet wat je deze dag allemaal zult tegenkomen. Het vertrouwen dat je lichaam zo sterk is geworden dat het dit aankan.

Ik vond de verscheidenheid van landschappen die ik ben tegengekomen mooi. Toch zijn er een paar gedeeltes van de tocht die het meeste indruk op me hebben gemaakt:
– de eerste dagen in de Ardennen, in April, met de witte bloesem van de krentebomen en een strakblauwe lucht. Het eerste buitenland en ontdekken dat het wel lukt om te lopen in de heuvels.
– de vlaktes van Lotharingen, met de wolken erboven en de Vogezen in de verte aan de horizon. Tussendoor mij onbekende steden als Metz en Nancy en door de wereld vergeten plaatsjes als Vic sur Seille.
– de eerste week in de Alpen met prachtig weer, culminerend in het uitzicht op de Mont Blanc (berg van de buiten categorie) vanaf de Col d’Anterne en de Col de Brévent. Terwijl ik ondertussen merk dat het wel meevalt met mijn hiel en dat mijn conditie goed genoeg is voor de Alpen.

Pieterburen naar Nice betekent dat je geleidelijk aan opbouwt in zwaarte. Dat was maar goed ook voor iemand met zo’n slechte conditie. Het is niet vanzelfsprekend dat je met je ongetrainde lichaam kunt gaan lopen en Nice ook nog haalt. Het weer in 2015 heeft me daarbij niet tegengezeten. Ik heb wel dagen gehad met alleen maar regen (Abreschvillers naar de Donon!) maar nooit een hele week achter elkaar.

“Frankrijk is een mooi land maar er zouden niet zoveel Fransen moeten wonen”. Dat is me reuze meegevallen. Ik vond er individualistische, creatieve mensen die, zeker op het platteland, hechten aan hun streek en manier van leven. Een manier van leven die voor hun gevoel op de tocht staat. Op een terras in de zon, omgeven door een mooi landschap, op een plek waar je goed kunt eten, en genietend van een café au lait of een galopin, was het antwoord op de vraag hoe het er mee gaat vaak: “mais c’est la crise”. Als je op een dorpspleintje stilstaat is er een gerede kans dat iemand je vraagt of je de weg zoekt of een lift wilt naar het volgende dorp. Dat zal je in Nederland, de Ardennen of in Luxemburg minder vaak overkomen, terwijl men bij voorbeeld in België toch meestal heel wellevend is (een Belg vertelde me dat zij toch veel meer schroom hebben om op iemand af te stappen die ze niet kennen). Maar er zijn een paar basisregels: wees beleefd, vergeet nooit de bonjour en s’il vous plaît en spreek Frans. En aanvaard dat de gewoontes er anders kunnen zijn. Ook Fransen houden niet van slechte bedden en vieze WC’s maar slecht eten, dat is pas echt onverteerbaar.

Ik heb veel alleen gelopen zonder me eenzaam te voelen. En soms een diep gesprek; dat ik van die laatste weinig of niets op mijn blog heb gezet is niet omdat het geen indruk op me heeft gemaakt maar alleen omdat ik het zelf niet prettig zou vinden als zoiets ineens op een blog verschijnt.

Een ieder loopt de GR5 op zijn eigen manier en dat is goed. Met 8 of met 24 kilo op de rug; in één seizoen of in 20 jaar. Ik heb voorafgaande aan de tocht met veel plezier de sites van Jan Flokstra en Suzanne Middeljans gelezen. Die laatste heeft mijn moeder van 90 ook vaak gelezen om een beter beeld te krijgen van mijn tocht. Ze was dan ook enigszins ontstemd als ik een enkele keer een andere route koos.

Wat ik na deze tocht ga doen is misschien wel net zo’n avontuur als deze tocht. Werken als geoloog in olie en gas is ineens niet zo makkelijk meer met de huidige olieprijs. Willy is nog niet toe aan de rond de wereld reis per Toyota Landcruiser. Als het niet lukt om werk te vinden wil ik deze winter kijken of ik een aantal artikelen kan schrijven over de olie en gas industrie. En in mijn achterhoofd hou ik één mijn favoriete reisboeken uit mijn jonge jaren als inspiratie voor een andere tocht: Between the woods and the water over een voettocht van Hoek van Holland naar Istanboel.

Voor wie er wil reageren of vragen heeft: jwjamvandenbeukel@yahoo.com